بی اختیاری ادرار بعد از زایمان

بی اختیاری ادرار بعد از زایمان یکی از مشکلات شایعی است که ممکن است در زنان پس از زایمان رخ دهد. بی اختیاری ادرار بعد از زایمان معمولا در اثر وارد شدن فشار بیش از اندازه به اندام های تحتانی حین زایمان طبیعی است که باعث افتادگی رحم و افتادگی مثانه شده و در نهایت فرد را با بی اختیاری ادرار همراه می سازد.در این متن به بررسی علت‌ها، تأثیرات و راهکارهای درمان و مدیریت بی‌اختیاری ادرار بعد از زایمان می‌پردازیم.

علل بی اختیاری ادرار پس از زایمان

علت بی اختیاری ادرار پس از زایمان می‌تواند مختلف باشد و این عارضه به عوامل مختلفی بستگی دارد. مهم ترین دلیل آن وارد شدن فشار به لگن در طول دوران بارداری است.اما غوامل دیگری هم در بروز این بیماری دخیل هستند، برخی از این عوامل عبارتند از:

• ضعف عضلات کف لگن: زایمان می‌تواند به ضعف عضلات کف لگن منجر شود که می‌تواند علت بی اختیاری ادرار شود. این ضعف معمولا در اثر حمل بار سنگین و ورزش‌های سنگین تحت فشار می‌افزاید.

• ضعیف شدن عضلات و انسداد مجرای ادرار: در زمان تولید، عضلات و بافت‌های پیرامون سرویکس و مجرای ادرار تمدد می‌کنند تا حید از آسیب رسیدن به آن‌ها جلوگیری شود. این تمدد ممکن است باعث انسداد مجرای ادرار شده و باعث بی اختیاری ادرار شود.

• تغییرات هورمونی: سطح هورمون‌ها در بدن زن پس از زایمان تغییر می‌کند و ممکن است باعث تضعیف عضلات مجرای ادرار شود.

• صرع و عوارض جراحی: صرع و عوارض جراحی می‌تواند بر عملکرد عصبی و عضلانی کف لگن تأثیر بگذارد و علت بی اختیاری ادرار بعد از زایمان باشد.

علائم بی اختیاری ادرار بعد زایمان

بی اختیاری ادرار پس از زایمان یا عفونت مجرای ادراری پس از زایمان یک مشکل رایج در زنان است. معمولا این مشکل در زایمان طبیعی بیشتر از زایمان سزارین وجود دارد. این عارضه می تواند از علایم آسیب به عصب‌های مجرای ادراری، ترکیدگی یا آسیب به بافت‌های مجرای ادراری، تغییرات هورمونی و یا استرس ناشی از زایمان ناشی شود. علائم بی اختیاری ادرار پس از زایمان شامل :

• ادرار در هنگام حرکت کردن،ضربه خوردن، تاکید کردن، سرفه کردن یا خند

• ناتوانی در کنترل ادرار و ادرار در حین خواب

می باشد. این علایم می تواند به صورت مؤقت یا دائمی باشد. در صورتی که علائم بی اختیاری ادرار پس از زایمان به صورت مؤقت باشد، معمولاً در عرض شش هفته تا شش ماه پس از زایمان بهبود می یابد. اما در برخی موارد، این علائم ممکن است برای یک مدت طولانی تر باقی بماند

روش های تشخیص بی اختیاری ادرار بعد از زایمان

تشخیص بی اختیاری ادرار بعد از زایمان می‌تواند به وسیله روش‌های مختلفی تشخیص داده می شود. برخی از روش‌های معمول در تشخیص بی اختیاری ادرار پس از زایمان شامل موارد زیر است:

1. بررسی تاریخچه پزشکی و مشاهده علائم بالینی: در ابتدا، پزشک ممکن است تاریخچه کاملی در مورد علایم و نشانه‌های بی اختیاری ادرار در دوران بارداری و پس از آن دریافت می کند و به خوبی معاینات لازم را انجام می دهد. ممکن است از تست نوار مثانه برای تشخیص دقیق میزان و شدت بی اختیاری ادرار کمک بگیرد. همچنین ممکن است به شما بپرسد که در چه شرایطی ادرار ناخواسته رخ می‌دهد و آیا در مقابل استرس، سرما، خنده و غیره این علائم بدتر می‌شوند یا خیر؟
2. آزمایش ادرار: برخی از تست‌های ادرار می‌توانند به اطلای درباره وضعیت ادراری شما بدهند. این آزمایش شامل تست ادرار کامل، کشیدن ادرار (تست پادزهر)، پیوند مثانه، و ادرار پایه (آزمایش ادرار در طول شب) می‌شود
3. سونوگرافی : در برخی موارد، پزشک ممکن است برای تشخیص دقیق تر نیاز به انجام سونوگرافی از لگن و رحم داشته باشد.

روش های درمان بی اختیاری ادرار بعد زایمان

بی اختیاری ادرار پس از زایمان یک مشکل رایج است و ممکن است بر اثر تغییرات هورمونی و فشار موجود در منطقه لگنی پس از زایمان رخ دهد. برای درمان این مشکل، می‌توانید از روش‌های زیر استفاده کنید:

1. تمرین عضلات کف لگن: تقویت عضلات کف لگن از طریق انجام تمرینات ساده مانند تمرینات کششی، استحکامی و تناوبی می‌تواند به کنترل عضلات مربوط به ادرار کمک کند. درمان بی اختیاری ادرار با ورزش روش موثری است.
2. تمرین های پلانک: این تمرینات به تقویت عضلات قدامی و عقبی بدن کمک می‌کند و عضلات کف لگن را نیز تقویت می‌کند.
3. تمرین نگه داشتن ادرار: ادرار خود را تا جای ممکن نگه دارید و بعد آن را تخلیه کنید. تمرین کنید که هربار کنترل بیشتری روی آن داشته باشید.
4. تغییر رژیم غذایی: از مصرف مواد محرک مانند قهوه و الکل به مقدار زیاد خودداری کنید چرا که می‌تواند عضلات کف لگن را تحریک کند و مشکل را تشدید نماید.
5. مشاوره پزشک: در صورتی که مشکل ادامه دارد و تمرینات خانگی نتیجه‌ای ندارند به متخصص فلوشیپ کف لگن مراجعه کنید. او می‌تواند شما را به یک متخصص کینه‌زنی و فیزیوتراپی ارجاع دهد و تمرینات متخصصانه را به شما توصیه کند.

در هر صورت، بهتر است قبل از انجام هر گونه تمرین یا درمانی، با پزشک خود مشورت کنید تا بهترین راه حل برای مشکل خود را در نظر گرفته و از برنامه درمانی مناسب برخوردار شوید.